Dwie drogi

Dawno , dawno temu . Było sobie królestwo Change .
Żyło się tam mieszkańcom wygodnie i dostatnio .
Dostatek Change pochodził głównie z korzystnej wymiany dóbr z innymi krainami , gdyż samo Change nie posiadało wcale nadmiaru bogactw naturalnych . Nie było więc nic co sprawiałoby wrażenie , że kraj ten jest szczególnie wyróżniony przez Boga .
Jeśli czegoś nie posiadali w Change , to starali się to korzystnie nabyć . W taki czy … inny sposób ;) wejść w posiadanie .
Mieli największą flotę statków handlowych w okolicy . Zwozili więc z zamorskich posiadłości zioła i przyprawy ,których nie można było nigdzie indziej pozyskać . Budziło to podziw i zazdrość mieszkańców, i władców sąsiednich krajów .
Z bogatym sąsiadem każdy się liczył i chciał się na nim wzorować , w budowaniu dostatku .
Król Change nie raz podejmował przy biesiadnym stole władców ościennych państw .
Zdarzyło się , że po skosztowaniu już wielu różnych „ziół” , gość zapytał władcę Change
– Jak to zrobić żeby i moje królestwo tak rozkwitało ? Sprytny władca Change zwietrzył tu świetny interes .
Podporządkuję sobie ościenne kraje , nie walcząc z nimi , a oferując im pomoc - pomyślał .
A przecież zawsze taniej się układać , niż wojować . Zaproponował sprzedaż licencji na zarządzanie krajem swoim sąsiadom .
I... znaleźli się chętni przystąpić do takiego układu , dzięki czemu dostatek w Change wzrósł, gdyż
opłaty licencyjne zasiliły skarbiec królestwa . U sąsiadów zrobiło się kolorowo i wesoło bowiem
wszystko co nowe było wprowadzane w atmosferze festynu .
Władcy i mieszkańcy kolejnych krain podziwiali to jak przyjemnie się żyje na licencji . Pragnący takiego dobrobytu włodarze kolejnych krain udawali się do Change . Składali dary władcy i podejmowali rozmowy o zakupie licencji .
Skoro więc zaczęli się sami zgłaszać klienci , chciwość przysłoniła rozsądek władcy Change .
Skoro są kolejni chętni stwierdził , to teraz może podnieść opłatę licencyjną . Dzięki wyższym
wpływom mógł rozbudować administrację aby ułatwić sobie zarządzanie . Poza tym skoro tyle
krajów zdecydowało się powierzyć mu swe losy , tylu ludzi żyje według reguł przez niego
ustalonych . Nie może mieszkać w byle pałacu . Zarządził więc budowę super pałacu . Aby to
sfinansować znów nieznacznie podniesiono cenę licencji . W tym samym czasie w krajach które
jako pierwsze zakupiły licencje , atmosfera festynu wygasła . Ludność tych krajów przypomniała
sobie stare porzekadło „ Od myszy po cesarza każdy żyje z gospodarza „. Jeśli nie ma produkcji ,
uprawy ,hodowli to z samego handlu chleba się nie wytworzy . Nastroje euforyczne wygasły .
Pojawiła się refleksja w sytuacji, gdy koszty funkcjonowania w systemie rosły , a uczestnictwo nie
przynosiło już rozwoju , skłaniała do opuszczenia zrzeszenia .
Był tylko jeden problem w szalonym optymizmie , gdy powstawał sojusz , nikomu nie przyszło do głowy , że się ktokolwiek będzie chciał wycofać ze współpracy . A Change nie mogło sobie pozwolić na utratę wpływów finansowych i prestiżu przewodzenia tylu krajom .
Zatem aby się nie wykruszył któryś z elementów systemu władca Change zarządził - spryciula . Odwracając uwagę gawiedzi od właściwego problemu . Teraz już nie tylko gospodarkę, lecz obyczaj i tradycję będziemy up...odabniać . Znów na jakiś czas atmosfera festynu zapanowała na obszarze porozumienia .
Ludziom, gdy brakowało chleba trzeba było choć igrzysk .
Zabawy pod hasłem „Poznajmy swoje inności „  były organizowane od południa do północy od wschodu po zachód .
Ludność bawiła się świetnie – a władca Change miał tylko jeden problem . Jak i jakie kolejne
atrakcje aplikować obywatelom zrzeszenia .
Tak, aby im nie przyszło do głowy , zastanawiać się kto za nie wszystkie płaci .
Aż przyszedł dzień , gdy przed władcą Change stanął już tak duży dylemat z którym nie potrafił
sobie poradzić .
Brakowało już chętnych do zrzeszenia . Natomiast dotychczasowi uczestnicy porozumienia nie zgadzali się na nowe obciążenia ...
Mówi się , że zawsze są dwie drogi .Dwa wyjścia. Czasem jest tak , że mamy do wyboru drogę łatwą lub drugą wymagającą wiele wysiłku . Nie dopuszczamy do siebie czasem w ogóle możliwości podjęcia trudu pójścia wymagającą drogą . I wtedy mówimy , że nie mamy wyjścia . Często nawet nie wynika to lenistwa . Nie oszukujmy się jak mamy do wyboru postać , to wolimy poleżeć .
Czasem też po prostu zbyt wiele spraw przesłania nam jasny ogląd sytuacji , dlatego wybieramy to co jest dostrzegalne i atrakcyjne , nie to co ważniejsze czy wartościowsze .
Poza tym boimy się nieznanego i tego ,że trzeba się będzie dostosować do nowych warunków . Strach przed pójściem własną drogą .
A bez zmian nie ma rozwoju .
Jak skończyła się historja o królestwie Change ? Upadało pokonane przez sąsiadów tych na pozór mniejszych i słabszych , gdy skostniało i zrobiło się „odporne” na zmiany :-( .
Czy też król porzucił chciwość i wprowadził zmiany służące faktycznie obywatelom .
Sami wybierzcie iluzję lub faktyczną pracę . Takie będzie Wasze zakończenie .
Bo w każdej bajce jest ponoć ziarnko prawdy ….

Wspomnienie

Mieszkam już od dwudziestu sześciu lat w Ostrowie . Pierwsze piętnaście lat życia mieszkałem z rodzicami w mieście oddalonym o dwadzieścia pięć kilometrów , w Kaliszu .

Zdarza się czasami , że przejeżdżam obok miejsca, gdzie spędziłem pierwsze piętnaście lat swojego życia . I dziś postanowiłem wjechać na podwórko kamienicy, w której mieszkałem w dzieciństwie . Inaczej niż zwykle, gdy tylko lustrowałem fasadę i spoglądałem czy w oknach mieszkania, które kiedyś zajmowaliśmy , obecni lokatorzy stawiają kwiaty .

Wjechałem przez bramę, którą to jak pamiętam z trudem przeciskał się samochód ciężarowy z węglem . Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to na wewnątrz podwórza na oficynach tablice oznajmiające „do wyburzenia”.To spowodowało u mnie przypływ emocji, które określiłbym jako żal; to miejsce było świadkiem mojego dzieciństwa, a za kilka tygodni lub miesięcy przestanie istnieć w formie, którą zapamiętałem . Zaparkowałem i wysiadłem . Zwróciłem się w kierunku wejścia do naszego niegdysiejszego mieszkania . Na pierwsze piętro prowadzą do niego indywidualne schody, po których pokonaniu można się dostać do przedsionka . Dalej do kuchni, by z niej przejść do dwóch dalszych pomieszczeń , z których to okna wychodzą na ulicę . Od podwórka widać okno kuchni duże dwuskrzydłowe skrzynkowe, z którego drewnianych części zwisa płatkami farba popielata, bo tak zakurzona . Jeden detal , szczegół przykuł moją uwagę , obok równie biednie wyglądającego , niewielkiego okna przedsionka . Szczegół, który spowodował ,że żal zamienił się we wzruszenie . Wokół oczu poczułem mrowienie, a oddech stał się płytszy , nie bez wysiłku powstrzymałem łzy .

Gdy miałem czternaście , siedemnaście lat – taki buntowniczy wiek , było tak , że pomagałem ojcu w pracy . Od czternastego roku życia jeździłem na całe wakacje letnie i ferie zimowe do Ojca, który pracował  we Frankfurcie nad Menem i pracowałem tam z nim . Ojciec dbał o techniczną stronę ekspozycji w firmie, która importowała azjatycką „cepelię „ . Naprawiał też rzeczy, które pokonawszy dystans kilkunastu tysięcy kilometrów nie nadawały się do sprzedania, bo uległy uszkodzeniu . Mój ojciec szczupły blondyn średniego wzrostu , o niebieskich oczach ,śmialiśmy się , że jest ucieleśnieniem czystego Aryjczyka . Miał spracowane silne dłonie i mawiał , że w przeciwieństwie tych co mają dwie lewe ręce on ma do pracy dwie prawe . Takim właśnie go pamiętam . Był człowiekiem bardzo pracowitym, a przy tym bardzo dokładnym .Wręcz pedantycznym . To właśnie często we mnie młodym człowieku burzyło krew i było powodem scysji z nim . Nie potrafiłem zrozumieć po co wkładamy tyle energii , czasu , pracy w robienie czegoś co miało służyć nieraz tylko kilkanaście dni . Wielokrotnie się z nim o to spierałem i nie potrafiłem wtedy na spokojnie z nim rozmawiać . To były kłótnie , nieraz nie obywało się bez krzyków i słów za szybko wypowiedzianych, których już cofnąć nie było można . W jego oczach niebieskich nigdy jednak nie widziałem , żeby nawet w takich gorzkich momentach brakowało wyrazu troski o mnie . Nawet gdy podczas jednej z takich utarczek wykrzyczał do mnie .

• Wszystko co robisz w życiu , rób porządnie , albo wcale .
   Nawet jak byś k....... miał być złodziejem to bądź , ale najlepszym w swoim fachu .
  
  
  Dziś gdy zobaczyłem na ścianie obok okna karmnik dla ptaków . 
  Uświadomiłem sobie , że mój ojciec zrobił go, gdy ja jeszcze nie chodziłem do szkoły.
  Miałem pięć lub sześć lat . Zatem ten drobny przedmiot wisi w tym samym miejscu już trzydzieści pięć może sześć lat .
          Bo on nie pozwalał sobie robić czegokolwiek na " pół gwizdka " .

Też tak czasem macie ?;)

Wróciłem do domu grubo po północy , do godziny pierwszej brakowało może pięciu minut . Zatem to już było dzisiaj .

Nie chciałem nikogo obudzić . Choć nie było mnie w domu tydzień i czułem , że bardzo ucieszyłbym się gdyby przywitała mnie żona , syn i nasza mała córeczka . Dziś ma dokładnie dwa miesiące i dwanaście dni . Światło nad drzwiami ukazywało bardzo dobrze drzwi w ścianie z czerwonej cegły . Otworzyłem je i wszedłem do środka . W domu było mroczno jedynie nikłe światełka w kilku miejscach pozwalały bezpiecznie rozeznać się w przestrzeni . Pomyślałem , że pewnie żona zostawiła je właśnie dla mnie . Odstawiłem walizkę w korytarzu zdjąłem marynarkę i odwiesiłem na wieszak wyzułem buty . Pomyślałem – skoro śpią nie będę ich budził .

Zostawiłem więc bagaż i po tak długiej nieobecności w domu starałem się jakby nadrobić tą nieobecność . Najbliżej była sypialnie mojego dwunastoletniego syna. Wszedłem do niej .          W nikłych promieniach światła sączących się z korytarza , widziałem tylko zarys jego szczupłej sylwetki . Przykryty kołdrą, spod której wystawał bark i czupryna , w tym świetle nie było widać ,że ma włosy w kolorze ciemnego blondu . Leżał na boku, zwrócony plecami do wejścia . Podszedłem i położyłem dłoń na jego głowie , pogładziłem i uśmiech na mojej twarzy pojawił się sam .

Zostawiłem go tak spokojnie śpiącego, jak tylko może spać człowiek o sumieniu czystym niczym woda w górskim potoku i ruszyłem do naszej małżeńskiej sypialni . Wyszedłem z pokoju syna i skręciłem w prawo , siedem metrów korytarzem i będę na miejscu . Dziesięć kroków , dziewięć , sześć , cztery ,dwa jestem .

Pod przeciwległą od wejścia ścianą  nasze wielkie małżeńskie łózko dwa na dwa metry .Metr w lewo na całej ścianie szafa . A na prawo zaledwie na odległość wyciągniętej ręki od naszego , dziecięce łóżeczko .

Tu w sypialni jest jaśniej, świeci tu lampka dająca mdłe światło . Mamy ją zapaloną całą noc, aby w każdym momencie móc widzieć nasze kilkunastotygodniowe dziecko . Moja żona śpi , jej spokojna ładna twarz , kasztanowe włosy ramiona w granatowej koszulce , wystają ponad kołdrę . Kontrastują z mlecznym kolorem pościeli . Podchodzę i nachylam się całuję jej włosy, delikatnie,aby nie spłoszyć spokojnego snu jaki ją spowija . Prostuję się i odwracam do łóżeczka naszego maleństwa pochylam się i … zamieram .

Może niektórych z was także kiedyś coś takiego spotkało . Byłem cały tydzień , siedem bitych dni na szkoleniu z komunikacji . Spotkałem tam kilkanaście osób z różnych stron, zajmujących się różnymi dziedzinami życia . Każda miała inną historię i każda miała swoje przysłowiowe Westerplatte .

Rozmawialiśmy i zaprzyjaźnialiśmy się . Dyskutowaliśmy i spieraliśmy znajdując wspólne mianowniki . Po całodniowych szkoleniach byliśmy zmęczeni, ale i zadowoleni , z tego ,że jesteśmy bliżej swojego lepszego ja . Bliżej lepszej wersji samego siebie .

To spowodowało , iż oderwaliśmy się od rzeczywistości, naszej codzienności , naszych obowiązków nawyków , pracy ,  ale i zżyty z pozostałymi .

Wszyscy, ale to wszyscy, wymienili ze sobą kontakty .

Wystarczył tydzień , a moja córka zmieniła się nie do poznania , większa, rysy na jej małej ślicznej twarzy nabrały wyrazistości.

Było mi przykro ,że nie byłem przez tydzień z nią . Gdybym był jednak na miejscu, i na co dzień ją obserwował, nie zauważyłbym tego .

Czasem trzeba na chwilę spuścić coś z oka , aby dostrzec zmiany . 

  Docenić proces zmian .

Malowana trawa

Przyszedł facet do lekarza i mówi – Panie doktorze jak robię tak , to mnie boli . Lekarz bardzo poważnym tonem odparł – To niech pan tak nie robi .

Spotkałem się w życiu wielokrotnie z takim objawowym leczeniem .

Wielokrotnie na różnych płaszczyznach nie dotyczyło to tylko kontaktu ze służbą zdrowia .

Kiedyś dokupowałem do swojej posesji od sąsiada kawałek gruntu . Przy tej okazji geodeta dopatrzył się ,że mamy kilka centymetrów przesunięty płot w działkę drugiego z sąsiadów .

• Nie ma problemu – stwierdził sąsiad którego ta szkoda dotyczyła . Ja jednak stwierdziłem ,że nie zostawię tak sprawy i uzgodniłem z tym człowiekiem odkup tego kawałeczka w sumie kilku metrów kwadratowych. Wyleczyłem sprawę a nie „zamalowałem” tylko kolokwialnie mówiąc „opierając temat o flaszkę „

Koszty administracyjne wyniosły kilkadziesiąt razy więcej niż zapłaciłem za sam przedmiot transakcji . Dało mi jednak komfort psychiczny i pozwoliło po kilku latach sprzedać całą posesję ,

bez żadnego lawirowania , krętactwa , na słowo albo zatajając stan faktyczny .

Za to dziadkowie mojej żony postawili płot tak mniej więcej kilkadziesiąt lat temu żeby przypadkiem nie wejść w szkodę na sąsiada posesje . A jak przyszło do przepisania własności dzieciom . Nie dało się ominąć tym razem uczestnictwa geodety . I okazało się ,że po tylu latach nawet drogą sądową , nie udało się odzyskać swojej własności . Od której się sami przecież odgrodzili .

Mimo tego nawet , że uczciwie płacili przez wszystkie te lata wynikające z tego podatki .A i jeszcze ponieśli spore koszty próbując wyprostować sprawy na drodze prawnej . Odbiła się czkawką , niegdysiejsza oszczędność – nie najmowania geodety .

Kiedyś gdy dystrybuowałem materiały budowlane spotykałem się często z takim podejściem klientów , że na wykwity wilgoci w domu stosowali … zakrycie ściany lub sufitu panelami .

A , że do pomieszczenia „mokrego” łazienka czy kuchnia to oczywiście PCV .

To właśnie ta przysłowiowa malowana trawa .

Metoda skuteczna jedynie wizualnie , doskonałe maskowanie . Jednakże takie działanie powoduje nawarstwienie problemów , gdyż skraplająca się pomiędzy warstwami para wodna stwarza doskonałe warunki do rozrostu pleśni i zamiast problem wyrugować , potęguje się go . I witaj alergio , witaj astmo !

Nasze środowisko w którym żyjemy rodzina , grono znajomych , współpracownicy . Tam też możemy zaobserwować objawowe „leczenie” problemów a za kilka tygodni , miesięcy czy lat następuje tąpnięcie . Rozwód , obrażanie się aż do zerwania kontaktów , albo powstaje toksyczna sytuacja w pracy prowadząca do nerwic czy depresji .

Nie twierdzę ,że zakończenie jakiejś znajomości nie jest czasem lepsze niż tkwienie w sytuacji toksycznej . Pytanie co doprowadziło do tego ,że sytuacja stała się toksyczną ?

Może kiedyś zabrakło asertywności którejś ze stron . Potem brakło śmiałości czy siły aby upomnieć się o swoje racje .

Różne są sytuacje w życiu i tak naprawdę trudno znaleźć dwie identyczne . Twierdzę wręcz , że ilu jest ludzi na świecie tyle jest religii .

Ja też mam na koncie kilka skończonych znajomości . Po co utrzymywać na siłę relacje które nas niszczą .

Jeśli nie utrzymujemy z kimś kontaktu to też wywieramy oddziaływanie na tego kogoś .

Nasze środowisko nasza sprawa , to nasz dobrze rozumiany egoizm .

Nie będzie szczęśliwy ten kto będzie się „gimnastykował” dla innych przyjmował za innych trudy , brudy .

Swoje życie oddając innym i oczekując w zamian rewanżu możesz się mocno rozczarować . Jeśli uczynisz to bez oczekiwań, bezwarunkowo z „czystego serca” nie zawiedziesz się nie otrzymawszy w zamian jakiejkolwiek wdzięczności . A nasz świat jest jak system naczyń połączonych , nie ma w nim próżni . I tak wróci do Ciebie to czym sam „obdarowujesz” . Zatem powierzchowne działanie przyniesie tylko wizualny efekt .

Jeśli sięgniesz do źródła usuniesz przyczynę a nie zadziałasz tylko na skutek problemu .

To co nie widoczne jest ważniejsze wszak z tego wynika to co widzisz .

Jeśli widzisz owoc , załóżmy jabłko – czerwone , błyszczące nasuwa się myśl smaczne ?

Nie przyjdzie Ci na myśl wtedy jakie było ziarno . A jakie musiało być, aby ten owoc był dobry ?

Ziarno musi być dobrej jakości gleba żyzna a szkodniki wytępione .

Skupiając się tylko na efekcie końcowym na owocu a pomijając potrzebne do jego wyhodowania czynniki , wpadamy w pułapkę – „objawowego leczenia” .

Moja ulubiona część – paradoksy .

Dając - nie oczekuj – bo zatruwasz ziarno które siejesz .

Dbaj o grunt w którym siejesz aby był żyzny . Nic nie użyźniania lepiej niż miłość .

Wytęp szkodniki (bez podtekstów proszę) – owoce Twojej pracy są dla tych których chcesz nimi obdarować , nie dla tych którzy chcą je posiąść bez Twojej zgody .

Pozbywając się chwastów ze swojego życia pamiętaj aby pozbyć się ich z korzeniem aby nie odrastały . Tylko uważaj pozbywając się chwastów abyś nie uszkodził tego co chcesz aby rozkwitło w Twoim życiu .

Trudne – bo to co wartościowe lekko nie przychodzi .

Dużo sił ...